Pjoter pisze: OS X, Y i karetkę ekstrudera w prusie.

Jest to jak najbardziej możliwe. Właśnie to tym jest ten wpis

Projektujesz ogólną geometrię poszczególnych elementów. Jak akurat używam Blendera. Tam jest funkcja pogrubiania meszu, robi się fajne sitko

Do tych sitek (form) upychasz włókna lub możesz też wsadzać odpowiednio przycięte kawałki filcu. Połączenia gwintowe robi się prosto - w danych miejscach wkręcasz pozytywowe wzorniki już z gwintem (np. nylonowe śrubki) lub wtykasz proste kołki żeby nagwintować później. Możesz też wstawić mosiężne inserty, zarosną na amen.
Jak w ten sposób robiłem bloki wodne i wszystko działa.
Oczywiście wypada na wszystko wprowadzić poprawki. Istniejące elementy były projektowane dla plastiku. Tutaj jest zupełnie inna sytuacja i możliwości. Najciekawiej będzie z głowicą i jej otoczeniem. Używając miedzi można by na prawdę poszaleć!
Natomiast do złączek niewątpliwie lepszy byłby nikiel. Ot, inny kolor kąpieli

Pjoter pisze:Jezu już był temat na forum pt "temat jest potężny, muszę pisać skrotami i filozofowac".

IMHO pokaż użyteczna cześć mechaniczna gdzie na skutek procesu polepszyły się właściwości mechaniczne. Zastąpienie elementu plastikowego w drukarcę to świetny przykład bo można osiągać wyższe temp lracy. Jeśli nie da rady to np. mnie już temat nie interesuje. Radiatory są specyficzne bo nie muszą mieć wytrzymałości a duża powierzchnię właściwą. Ale węglowy siatkowy rdzeń pogarsza przewodność cieplna. Musisz pokazać wykresy i sensowne wyniki a nie ogólniki "no jest lepiej"

Jesteś bardzo wymagający. To dobrze

Jaki konkretnie element chciałbyś zastąpić?

dziobu pisze:Czyli to co Ci wychodzi to taka w pewnym sensie loteria?

Taaak! Tylko, że z maszyną losującą jesteś dogadany i wyniki wychodzą na przeciw Twoim potrzebom.

Jak się tnie deskę to też jest loteria. Strasznie to niefajne. Tnie się parę razy, ciągle krótkie itp.

Potem ogarnięto na przykład pasowania. Wałeczki na H6 itp. Jeszcze większa walka.

W tej nowej metodzie jest zupełnie inaczej. Nikt z nikim nie walczy. Dogadujemy się. Robimy wspólne interesy. Zaczynam od tego, że robię projekt. Nie byle jak, zgodnie z matematyką, fizyką i chemią. Potem się pytam miedzi co ona lubi - jaka jest, jak zajmuje przestrzeń, co jej potrzeba do życia. Wtedy organizuję jej odpowiednie warunki. A ona robi całą robotę sama z siebie. Win-win.
Niestety, dopiero niedawno temu zmądrzałem. Przez całe lata startowałem do niej z siekierą/piłą/frezem/piecem jak ostatni cham.

szot pisze:Hmmm, jak ktoś napisał w odpowiedzi na artykuł zawarty w linku który podałeś w pierwszym poście.
Fajnie to wygląda tylko...
Jak z wytrzymałością mechaniczną takiej struktury? Metalu masz tam mikrony, góra ułamki milimetra i to w porowatej strukturze. Całość będzie tak wytrzymała, jak siatka która robi za rdzeń.
Dalej. Pracowałeś kiedykolwiek na galwanizerni? Widziałeś instalacje wentylacyjne nad każdą wanną do nakładania powłok galwanicznych? Jakoś nie wyobrażam sobie prowadzenia takiego procesu w domu, bez narażania domowników na niezdrowe wyziewy.
Kolejny problem to zasilanie. Żeby uzyskać jakąkolwiek sensowną powłokę z dowolnego metalu potrzebna jest minimalna gęstość prądowa (tak to nazywano w czasach gdy uczyłem się galwanotechniki) czyli minimalna ilość amperów na każdy centymetr powierzchni pokrywanego przedmiotu. To są w sumie dziesiątki amperów (przy chromowaniu setki).
Jeszcze więcej? Proszę. Co z zaplanowanymi wymiarami uzyskanego kształtu? Doświadczenie mówi, że na krawędziach formy, na powierzchniach bliższych anodom, wydzieli się więcej metalu niż w miejscach bardziej odległych od anod. Czyli grubość powłoki nie będzie jednakowa na całej powierzchni.
Na koniec. Kwaśne kąpiele galwaniczne już dawno wyszły z użycia przez wzgląd na kiepską jakość uzyskiwanych powłok. Znacznie lepsze efekty uzyskiwano z kąpieli alkalicznych (cyjankowych). Wyobrażasz sobie zastosowanie takiej kąpieli w domowym zaciszu?
Ale... może za stary jestem i już dawno wypadłem z obiegu

Masz we wszystkim rację! Tylko...

Wytrzymałość (funkcjonalność, sprawność) całości będzie inna, większa. To wynika z istoty kompozytu.

Pracowałem. Wdychałem. Zatoki czyściutkie od amoniaczku miałem.

Czuć, że masz bardzo dużą wiedzę. Jesteś idealną osobą, która może wykorzystać to co pokazuję.

Oczywiście, tak, przyznaję, pofolgowałem sobie z doborem pewnych słów. Jednakże co by nie gadać, metoda, którą proponuję (i która ma plusy dodatnie i plusy ujemne), umożliwia tworzenie metalowych przedmiotów przy najmniejszych szerokopojętych kosztach. Gdy startujemy od zera.

dziobu pisze:Czy masz jakieś elementy które znalazły praktyczne zastosowanie?
Sprawdzałeś może jak te farfocle zatopione w metalu wpływają na późniejszą obróbkę detalu i jego wytrzymałość?
Jak wygląda dokładność wymiarowa takiego elementu?

Wybacz że pytam o pierdoły, ale rozwiązanie jest ciekawe i zwyczajnie szukam dla niego praktycznego zastosowania w technice. O wykorzystaniu artystycznym nie dyskutuję bo tu sprawa jest oczywista.

Pytasz o kluczowe rzeczy! Dziękuję!

Sprawa jest bardzo świeża, minęło raptem parę miesięcy. Robię wszystko na czuja. Też mi się marzy, żeby być już po wielu próbach laboratoryjnych, mieć całe zaplecze, wiedzę, doświadczenie. Jednak specjalnie Wam pokazuję efekty pierwszych eksperymentów żeby pokazać potencjał.

Co mi działa w praktyce? Ano działają mi radiatory i bloki wodne. Jak wiadomo miedziucha zbyt silna nie jest ale za to jest mocarzem w konkurencjach przesyłu energii

Zaraz na początku używałem próbek jakie robiłem w roli radiatorów. Sprawdza się to znakomicie! Potem zacząłem robić bloki wodne z myślą o chłodzeniu procesorów. W drugiej próbie miałem lepsze wyniki niż egzemplarze sklepowe. Z tym jest masa roboty żeby wszystko ogarnąć, nauczyć się tego, wypracować ciąg technologiczny, ale generalnie temat typu samograj A tak przy okazji, jeśli ktokolwiek z Was lubi i zna branżę cooling'u to zapraszam do współpracy

Co do obróbki... Jeśli przedmiot ma strukturę kości to fragmenty zewnętrzne obrabiają się praktycznie tak samo jak lity metal. Natomiast ciekawie się zachowuje strefa wewnętrzna, "szpik". Zależy jakie jest wysycenie metalem - może to coś być bardzo miękkie (w sensie łatwo odkształcalne,ściśliwe) lub bardziej odporne mechanicznie przy większej gęstości. Nawiasem pisząc, to to jest bardzo dziwne uczucie jak takie coś się trzyma w ręku - bo oczy widzą metal i odruchowo jesteśmy przygotowani na ciężar ciężki/metalowy, natomiast ręce czują drewno czy właśnie kość Na taki dysonans poznawczy

Co do dokładności... Jest duże pole manewru. Można zejść do nanometrów (elektroformowanie zwierciadeł). Generalnie dokładność jest pochodną funkcji. Metoda jest z zasady probabilistyczna. Nie operuje na zasadzie binarnej, że kategorycznie (złudnie) coś jest albo czegoś nie ma. Bardziej, że coś może być, może się coś pojawić w danym obszarze. To takie jakby topologiczne sfumato. Zupełnie tak jak u nas, słoni i rzodkiewek. Proszę, nie gniewajcie się, że znowu filozofuję. Zmuszony jestem pisać skrótami. Temat jest potężny, skomplikowany. Już parę lat temu zacząłem konsultować wiele spraw z fizykami kwantowymi i specjalistami od nowo powstających komputerów kwantowych (bo dla nich właśnie szyta jest ta technologia).

Pjoter pisze:A chcesz serio ruszyć poważnie z kopyta? Przerób części Prusy na metalowe to zyskasz duży rozgłos. Ludzie to rozpoznają i docenia

Startowałem od tego, że chciałem jakoś ulepszyć istniejące rozwiązania. Potem dostrzegłem, że to jest nieefektywne. Owszem, możemy coś ulepszyć, ale i tak zbliżamy się coraz bardziej do granicy, której już nie przeskoczymy bo ona jest ustawiona na sztywno, wynika z przyjętej metody. Dlatego uznałem, że warto poszukiwać czegoś zupełnie innego. Ta inna droga też będzie wymagała poprawek, zmian, ulepszeń ale zysk jest większy.

aaannnd pisze:Jak już pomiedziowane to i pochromować można, zwiększy efekt wizualny.

Dokładnie! Hulaj dusza piekła nie ma
______________________

Nie wspomniałem o tym dotychczas a to jest szalenie istotne. Zauważmy, że wszystkie operacje w tym procesie mogą być "bezmechaniczne", swobodne. Nie ma obowiązku triangulacji/krępacji przedmiotu. No nie trzeba go orientować, blokować w imadle itd. Czyli wrzucamy coś do kąpieli, może to się miętolić nawet w bębnie. Potem, jeśli chcemy to z pewnych względów obrobić mechanicznie/metodą ubytkową to również możemy skorzystać z obróbki bębnowej.

A dlaczego to będzie coraz bardziej możliwe? Wkrótce zaczniemy wszystkie przedmioty projektować w oparciu o optymalizację topologiczną. Coraz bardziej będzie wchodzić projektowanie parametryczne i generatywne, które w rdzeniu będzie miało właśnie OptTop. A to skutkuje organicznymi/kluskowatymi kształtami danych przedmiotów. Dla typowego dzisiejszego parku CNC to jest horror. Natomiast to nowe projektowanie jest szczególnie kompatybilne z metodami wytwarzania jakie proponuję. To bardzo duże uproszczenie, i ciągle marzenie, jednak maszyna wytwarzająca/wykonawcza zbliżać się będzie coraz bardziej do zasady, idei działania macicy. No na przykład wymóg istnienia formy się bardzo rozmyje. Owszem, będzie nadal występować funkcja formy ale bardziej jako środowiska sprzyjającemu danym procesom, które umożliwiają "samoczynny" wzrost przedmiotu. Tak, to są srogie piguły ale ważne że to działa. I działać będzie coraz lepiej.

Włókno węglowe wspaniale się nadaje do tej roli bo spełnia wiele postulatów. Po pierwsze ma wybitną wytrzymałość. Skoro założenie jest takie, że ma być lekko a mocno (wysokie ratio wytrzymałości do masy) to ktoś tą siłę musi zapewnić. A węgiel to generalnie wyjątkowo mocny zawodnik, odporny na wysoką temperaturę i korozję (czyli jest możliwa galwanika). No i przy okazji przewodzi prąd elektryczny! Dlatego możliwa jest z marszu galwanizacja prądowa. Należy mieć na uwadze, że jeszcze lepszy jest grafit. Pomijam na razie grafeny, nanorurki czy inne diamenty. Jedyna wada to cena tych czornych cudoków. Ale! Okazuje się, że będzie coraz więcej na rynku taniego węgla z odzysku. Wiatraki stać wiecznie nie będą... Nawiasem pisząc, to ja wykorzystałem do eksperymentów worek materiału, który dostałem za darmo

Włókna węglowe dają nam w pierwszym momencie geometryczny zaczyn dla naszego przedmiotu. Szczególnie gdy tworzymy struktury chaotyczne, typu włóknina (no takie kłaki, krzaki, gniazda). Potem wystarczy że już to tylko lekko przyfastrygujemy metalem, pokleimy wstępnie, i już od tego momentu mamy z górki...

Z cynkiem jeszcze nie robiłem prób. Jeśli masz możliwość to poćwicz

Jarewa pisze:Dziwią mnie tylko twoje zabawy, bo pamiętam jak 20lat temu z kolegami z nudów sobie miedziowaliśmy w największym w Europie zakładzie to wystarczyło plastik szmatkę tylko zanurzyć do wanny między katodą a anodą i nam miedziowało..

Nie jestem galwanizerem. Niestety Jeżeli wiesz co można zrobić lepiej to bardzo proszę żebyś zechciał podzielić się swoją wiedzą. Dziękuję!

Jarewa pisze:Ale elektroliza miedzi powstały element nie jest jednorodny, i bardzo "kruchy", po drugie dochodzi kwas dokładnie kwas siarkowy co wymaga już dobrego pomieszczenia wentylacyjnego. Wiec nie każdy może sobie pozwolić na takie zabawy..

Zabawy z kwasem to która klasa podstawówki? Spokojnie, wszystko jest dla ludzi. Dla rozsądnych ludzi, z wiedzą.

Co do struktury... Jest ona taka jaką się wybierze. Można uzyskiwać strukturę bardzo lekką, przestrzenną, porowatą. A można też wywołać litą, szczelną powierzchnię. Jakiej na przykład wymaga blok wodny: