Nie. Jeśli drukujesz dwie (lub więcej) ścieżki tuż przy sobie, to między nimi przestrzeń jest wypełniona. Zaokrąglone są tylko zewnętrzne boki. Przy warstwie 0,2 mm, drugi obrys o zadanej szerokości 0,4 mm będzie drukowany w odległości 0,4 mm od pierwszego i ścianka będzie szersza tylko o te 0,4 mm, czyli będzie mieć 0,843. Spróbuj może o tym myśleć tak: jeden zaokrąglony bok ścieżki (czyli ten na zewnątrz wydruku, te nas obchodzą) odstaje o 0,0215 mm. Każdy wymiar wewnętrzny będzie o 2*0,0215 mm za mały. Każdy wymiar zewnętrzny będzie o 2*0,0215 mm za duży. Ustawiając horizontal offset na -0,0215 mm niwelujesz ten efekt.

Pamiętaj, że razem z grubością ścianki kostki kalibracyjnej mierzysz też "atrakcje" takie jak: nierówności w nakładaniu warstw, niedoskonałości wynikające z bezwładności ekstruzji, niedoskonałości ekstruzji wynikające z nierównego podawania filamentu. Nawet gdy drukarka podaje ogólnie idealną ilość materiału, zmierzona grubość ścianki może być istotnie większa niż te 0,443 mm.

Jedyne, co by mnie skłoniło do zastanowienia się, to gdyby ścianka nie miała nawet tych 0,443 mm.

Nie każdy.
Na przykład stara dokumentacja mówi, że Slic3r uwzględnia nie-prostokątny przekrój ścieżki: https://manual.slic3r.org/advanced/flow-math , ale nie wiem, czy po tylu latach to jest nadal aktualne dla Slic3r PE / PrusaSlicer.

"A co z tego wynika?", część druga

A na przykład to, że w świecie idealnym (założenia jak w pierwszym poście) każdy wydruk pocięty Cura będzie miał:
- wymiary zewnętrzne za duże o 0,215 * wysokość_warstwy,
- wymiary wewnętrzne za małe o 0,215 * wysokość_warstwy.

W związku z tym, trzymając się nadal teoretycznego modelu świata idealnego, wypadałoby dla każdego profilu druku ustawić horizontal expansion na -0,108 * wysokość_warstwy.

Co z tego wynika?

A na przykład to, że "kalibracja" flow poprzez wydrukowanie kostki z jednym obrysem, zmierzenie grubości jej ścianki i ustawienie podawania tak, żeby wymiar zgadzał się z szerokością ścieżki ustawioną w Cura jest błędna i daje w efekcie za małą ekstruzję.

Na przykład dla idealnej drukarki z idealnym ekstruderem i idealnym filamentem (założenia jak w pierwszym poście) i zadanych parametrów:
- szerokość ścieżki: 0,4 mm,
- wysokość warstwy: 0,2 mm,
rzeczywista grubość ścianki kostki kalibracyjnej powinna mieć: 0,4 mm + 0,215 * 0,2 mm = 0,443 mm.

W przypadku "kalibracji" flow wyżej opisaną metodą, wyszłoby że trzeba ustawić flow na 0,4/0,443=90,3%, a to jest o prawie dziesięć procent za mało!

Ultimaker Cura zakłada, że każda nakładana ścieżka jest prostokątna w przekroju.

W rzeczywistości ścieżka nie układana obok drugiej ścieżki (tak jak ma to miejsce przy druku kostki kalibracyjnej z jednym obrysem), oba boki ma zaokrąglone.

Przyjmując, że:

• bok ścieżki układa się w idealne półkole,
• ekstruder podaje idealną długość filamentu,
• filament ma idealną średnicę, jest idealnie okrągły, jest idealnie jednorodny,
• ekstruzja jest idealnie równomierna,
• kolejne warstwy są układane idealnie równo,

rzeczywista grubość jednej drukowanej luzem ścianki to: zadana_szerokość_ścieżki + (1-3,14/4) * wysokość_warstwy = zadana_szerokość_ścieżki + 0,215 * wysokość_warstwy.

Innymi słowy: jedna ścieżka drukowana luzem będzie o 0,215 * wysokość_warstwy szersza niż zadana szerokość ścieżki.