Pierwsza generacja to drukarki składane na częściach z marketów budowlanych: pręty gwintowane zamiast śrub trapezowych, prowadnice od szuflad w miejsce prowadnic liniowych, v-slot i wałków liniowych. Często wycinane ze sklejki i skręcane zwykłymi śrubami. Montowane na elektronice ogólnego przeznaczenia jak np. Arduino Mega 2560 z shieldem RAMPS. Oprogramowaniem flagowym tej generacji jest Marlin.
Druga generacja to drukarki oparte o dedykowane części. Takie z jakich obecnie budujemy drukarki 3D: profile aluminiowe, prowadnice, wózki, dedykowane śruby (głównie płaskie łby na imbus). Elektronika jest już dedykowana dla drukarek - stepsticki nierzadko wbudowane w płytę, złącza do grzałek, termistorów, wentylatorów i czujników różnej maści. Jednak producenci tych płyt nie znają docelowych modeli drukarek w których ich produkty będą umieszczane - więc robią je coraz bardziej uniwersalne. Nierzadko części tych drukarek są już wytworem druku 3D. Z oprogramowania króluje głownie Klipper i RepRapFirmware. Marlin jeszcze się trzyma, ale obowiązuje wersja 2.x.
Trzecia generacja to modele wyprodukowane w fabrykach na zaprojektowanych pod siebie częściach nierzadko bazujących na komponentach drukarek II generacji. Z założenia zaprojektowane w celu udostępnienia technologii druku 3D osobom, które nie mają bladego pojęcia o druku 3D. Docelowi użytkownicy tych drukarek mają używać ich do urzeczywistniania swoich fantazji i pomysłów a nie przy kalibrowaniu lub ulepszaniu urządzenia. Posiadają dedykowaną pod siebie elektronikę i oprogramowanie, choć to oprogramowanie korzysta garściami z rozwiązań ze starszych generacji.
Oczywiście na etapie II generacji również istniały drukarki montowane w fabrykach na dedykowanych częściach (np. Zortax), ale nadal nie były one proste w obsłudze jak III generacja i wymagały wiedzy i doświadczenia w druku 3D.
